Over dit project

Ooit welvarend, trots en met een duidelijke identiteit, nu draagt de voormalige Mijnstreek sinds de mijnsluitingen een zware bagage met zich mee. Een halve eeuw later resulteert dat nog in sociaal-economische achterstanden. Zowel de mijntijd als de tijd erna hebben het gebied sterk gevormd, maar dat beperkt zich niet tot negativiteit. Voor fotograaf Wouter Zaalberg en tekstschrijver Leonie Kohl was het hoog tijd om nuance aan te brengen in het grauwe beeld van de voormalige Mijnstreek.

Er is een ander verhaal te vertellen, een verhaal dat gaat over trots en de zoektocht naar een gemene deler die generaties overstijgt. Een verhaal waar het verleden geen bron van zwaarmoedigheid is, maar van verbondenheid en inspiratie. Met dit project willen we via vernieuwende, frisse invalshoeken naar het heden en verleden van de Mijnstreek kijken. Daarvoor zoomen we in op het fenomeen mijntatoeages. Klassieke symbolen zoals mijnlampen, Eisen und Schlägeln (de gekruiste hamer en moker) of een spreuk als ‘Glück Auf’ verschijnen (en blijven voor altijd) op schouder, rug of been, of zoals de penning van opa een blijvend plekje op de arm krijgt.

In dertig portretten duiken we in de persoonlijke verhalen, de geschiedenis en de drang om jezelf te verbinden met identiteit van de eigen streek. Vaak komt dit voort uit verhalen die van opa op vader, van vader op kind zijn doorgegeven. Soms omdat iemand op onderzoek is gegaan naar zijn roots. Soms omdat iemand kracht put uit het ruwe, maar sterke karakter van de Mijnstreek. Met felle flitsers lichten we de trots uit, in een omgeving die spreekt voor de persoonlijke verhalen achter de tatoeages.